Als je hedendaagse regisseurs moet geloven, is een traditionele enscenering uit den boze. Zo ouderwets, dat kan echt niet meer. Wie bewijs wil hebben dat het wél kan, moet de door Arthaus Musik uitgebrachte Le Nozze di Figaro uit 1966 kopen. Zwart-wit, traditioneel, en toch zeer overtuigend.

Het is me wel een rocker, die Vivaldi. Zijn opera Argippo – door Dynamic voor het eerst op cd uitgebracht – zit vol driftige strijkers en stuwende beats. Jammer genoeg kunnen de zangers dat Vivaldi-vuur vaak niet volgen.

Arthaus Musik bracht onlangs een documentaire uit over Afro-Amerikaanse operazangers. Marieke Schroeder, één van de makers, hield zich twee jaar met het onderwerp bezig. „Dit is iets waar je nooit een oplossing voor vindt.”

Op het hoesje van het nieuwe soloalbum van Adrianne Pieczonka belooft label Orfeo dat de cd zal bewijzen dat de sopraan een breed spectrum aan rollen kan bestrijken. Na het besluiteren van de verzameling Puccini-aria’s zeg ik: bewijs geleverd.

Lawrence Brownlee is geboren in Ohio, houdt enorm van de salsa en is een gepassioneerd football-fan. Rossini past niet echt in dat rijtje thuis. Toch zingt Brownlee onnoemelijk vaak de muziek van de Italiaan. En met succes. Een portret in beeld van de belcanto-tenor. Met dank aan Youtube.