Wie een avondje wilde genieten van wervelende dansmuziek en kleurige kostuums en decors, kreeg waar voor zijn geld bij The Merry Widow van de Metropolitan Opera, afgelopen zaterdag in de bioscoop te zien. Komisch was het ook. Met overduidelijk plezier leefden de zangers zich in hun personages in. Dat kwam over!

Plaats van handeling in The Merry Widow is de ambassade van Pontevedro (een verbastering van Montenegro) in Parijs. Ambassadeur Baron Zeta is de wanhoop nabij. Pontevedro is bijna bankroet en dus is het van levensbelang dat het vermogen van de steenrijke weduwe Hanna Glawari binnenslands blijft. Ze moet daarvoor met een man uit eigen land trouwen, niet met één van de vele Parijzenaren die naar haar hand dingen.

Baron Zeta probeert haar te koppelen aan gezant Danilo. De twee hebben in het verleden al liefdesbanden gehad, maar Hanna bleek van te lage afkomst. Danilo weigert haar nu te huwen; zij mocht eens denken dat het hem om haar geld te doen is… Na allerlei verwikkelingen volgt een happy end voor allen.

Franz Léhar werd door zijn leraar Dvořák in Praag aangemoedigd om in plaats van violist componist te worden. Zijn meesterwerk Die lustige Witwe maakte hem in 1905 internationaal beroemd. De muziek is vol vaart en met rijke kleuren georkestreerd. Tamelijk nieuw voor die tijd.

Met Lehárs hit, in een Engelse hertaling van Jeremy Sams, debuteerde regisseur en choreografe Susan Stroman bij de Metropolitan Opera. Ze maakte er een feest van met haar fantastische choreografie. In een interview vertelde ze dat ze zelfs op Broadway niet de kans krijgt om met zulke verschillende typen dansen te experimenteren.

Walsmelodieën doordringen de eerste akte, die zich afspeelt op de ambassade in Parijs, vol fin de siècle-conventies en decadentie. In de tweede akte is de scène naar Hanna’s villa verplaatst, waar een groot tuinfeest wordt gehouden. De sfeer is romantisch en nostalgisch. Allen zijn gekleed in de dracht van Pontevedro. De kolo, een volksdans uit de Balkanlanden, is het centrale element in deze akte.

De derde akte wordt beheerst door de cancan en speelt zich af in nachtclub Chez Maxim. Daar bevindt zich het hele gezelschap, zowel mannen als vrouwen. Een prachtig spektakel met grisettes die letterlijk uit de lucht komen vallen.

Topster Renée Fleming moest er voor de pauze duidelijk in komen. De partij van Hanna is in een lager register geschreven dan waarin ze doorgaans zingt (Hanna zal in april en mei ook worden gezongen door mezzosopraan Susan Graham) en ook in de gesproken dialogen leek de sopraan aanvankelijk niet tot haar recht te komen. Na de pauze kwam ze meer op dreef en hoorden we haar warme vertolking van het Viljalied. Haar vocale doorbraak kwam aan het eind van de derde akte, in de aria ‘Liebe du Himmel auf Erden’, afkomstig uit de operette Paganini.

Het was plezierig om naar Flemings rolinvulling te kijken. Als de voortvarende, inventieve Hanna nam ze geheel ontspannen op de cruciale momenten de touwtjes in handen. En haar ‘schwung’ en luchtigheid beletten haar niet om op intense wijze de gevoelens van haar gewezen minnaar af te tasten.

Met minnaar Danilo, de bariton Nathan Gunn, vormde zij een perfect koppel, prima op elkaar ingespeeld. Danilo had zichzelf beloofd zijn gevoelens voor haar op geen enkele wijze te tonen. Zij wist hem na een jaloersmakende schijnmanoeuvre te ontdooien, nadat zij in de bres gesprongen was voor de reputatie van de verleidelijke en ontrouwe Valencienne. Hij kon zijn razernij niet meer bedwingen. In vocaal opzicht kwam Gunn in deze scène heel goed uit de verf. De bariton speelde zijn rol zeer naturel en ontspannen en was in alle registers overtuigend aanwezig.

Joyce DiDonato voerde als gastvrouw gesprekken met de solisten. Duidelijk werd dat hoe wervelend en gemakkelijk zang en muziek ook overkomen, het allemaal veel lastiger is dan we denken. Dat gold ook voor het aanleren van de vele dansen. Fleming en Gunn gaven aan dat choreograaf Stroman geweldig had geholpen en nooit verder was gegaan dan wat zij fysiek aankonden.

Nog een debuut bij de Met was er voor Broadway-ster Kelli O’Hara als Valencienne. Haar stemgebruik en uiterst geconcentreerde wijze van acteren maakten haar geknipt voor dit genre. En met haar lenige performance als grisette in de derde akte toonde zij toptalent. Haar minnaar Camille, tenor Alek Shrader, zong een schitterend duet met haar, ‘Flowers are awakened in Maytime’.

Ongelooflijk goed was het spel van Sir Thomas Allen in de rol van Baron Zeta. De zeventigjarige bariton is theatraal en vocaal nog steeds in uitstekende vorm. Zijn rechterhand, Carson Eldon als Njegus, liet met zijn excellente mimiek en zijn voortdurende ‘slip of the tongue’ de zaken op commedia dell’arte-achtige wijze in het honderd lopen. Tegelijkertijd wist hij op beslissende momenten alles weer recht te trekken.

De volgende live-vertoning vanuit New York is Les contes d’Hoffmann op zaterdag 31 januari. Zie voor meer informatie de website van de Metropolitan Opera of de website van CineMec in Ede, waar ik deze voorstelling meemaakte.